Corona kroniek

Op dit besloten deel van de website kunnen leden hun ervaringen in deze Corona tijd delen. Het kan een geschreven stuk zijn, het kan een creatieve uiting zijn, een foto, wat er maar in de gedachten op komt.
Stuur uw reactie naar siraterces@tandheelkundiggenootschap.nl.

Onderwerp: Digitaal

Als het niet kan zoals het mot, mot het maar zoals het kan.

Goede insteek

Digitaal als analoog niet kan.

Anderhalvemeterecollegialiteitopafstands, niet aan beginnen.

Verder de hersens ompolen tot hoe nu verder met gezelschappen als het –ooit- Eerbiedwaardige Genotschap.

Wellicht een onderwerp voor digitale bespreking. Brainstormen.

No Brain No Storm.

AVG die isoleert door ledenlijsten te excommuniceren, een gruwel.

Wens het bestuur veel wijsheid toe. Snoei geeft bloei.

drsW.J.Admiraal

wilma-van-beers

Orthodontist midden in de brandhaard, op een steenworp afstand van het Bernhoven Ziekenhuis.

Op 9 maart ging ik weer aan het werk na een vakantie in Oostenrijk. Op mijn vakantie adres had ik redelijk geïsoleerd kunnen verblijven. Op 9 maart werd duidelijk dat het serieus was in het Bergamo van Nederland. Dit werd ondersteund door verontruste appjes van bevriende artsen die in het ziekenhuis werken en door de verhalen van de patiënten in de praktijk.

Op donderdag was mij inmiddels helder geworden dat ik de praktijk per direct zou sluiten voor reguliere behandelingen. Ondanks het feit dat wij weten wat hygiëne maatregelen zijn, wisten we op dat moment nog te weinig van het virus en leek het erop dat ik patiënten, personeel en mezelf mogelijk in gevaar bracht. Helaas nog geen draagvlak vanuit de beroepsgroep, gelukkig wel vanuit de directe omgeving. Maar het kan snel kantelen. In het weekend werd tot professionele lockdown besloten door de KNMT.

In dat weekend werd ook mijn man ziek. COVID-19, wist ik toen al (later ook middels test bevestigd). Gelukkig knapte hij na een aantal weken van zorg op. Ook vrienden en bekenden werden ziek. Thuis in een surrealistische situatie. De zon scheen, ik deed fitness oefeningen in de tuin terwijl ik in thuisisolatie was. Intussen in de weer met saturatiemeter, thermometer, bloeddrukmeter en het persen van sinaasappels. Tegelijkertijd natuurlijk intensief contact met de praktijk om de organisatie te ondersteunen. Noodsituaties werden door assistentes in aanwezigheid van mijn collega orthodontist opgelost.

Op 29 maart maakte mijn lief de bocht en werd weer langzaam beter. Op deze dag, de dag dat we de verjaardag van mijn lief vierden, stierf een vriend van ons terwijl zijn vrouw aan de beademing lag. De begrafenis woonden we online bij.

En heel bijzonder: het was thuis fijn; een eiland van rust in een klein geworden wereld. De hectiek leek ver weg, ondanks de zoom meetings met orthodontisten in de gehele wereld.

Langzaam bereidde ik me voor op terugkeer naar de praktijk. Nog anderhalf jaar en dan zou ik de praktijk overdragen aan mijn opvolger. En ja…. it takes two to tango.

Het nieuwe normaal was voor ons beiden een ander normaal. Het leidde tot het besluit om plotseling te stoppen met de praktijk. In volledige harmonie namen we afscheid.

En nu, 2 maanden na dit besluit, het onwezenlijke gevoel van orthodontist zonder praktijk te zijn. Het corona virus heeft me van achteren gegrepen. Het rouwproces moet ik doorlopen. Ik tel mijn zegeningen: we zijn gezond, er is zoveel moois te doen. Ik laat andere deuren open gaan nu die éne deur gesloten is. Het komt goed….

Wilma van Beers

orthodontist

Kleine bijdrage van mijn kant...

Begin maart staat mijn overgave-overname gepland.
Als eerste tandarts ooit mag ik de functie van Hoofd Geneeskundige en Personele Zorg van de Koninklijke Marine gaan vervullen.
Corona begint net een “dingetje” te worden.
Half april treed ik midden in de crisis aan en zit vanaf dag een midden in de advisering over inzet van marinemensen. De steilste leercurve uit mijn carrière...
Met creativiteit en veel inzet van mijn fantastische team weten we twee schepen naar “de West” te krijgen en uiteindelijk zeven schepen op de Noordzee broodnodige oefeningen te laten doen.
Quarantaine, testbeleid, gegarandeerde medische afvoerketens... Allemaal zaken, die mij op ACTA nooit werden onderwezen.
De klinische woensdagen op de Centrale Ziekenboeg in Den Helder worden nu rustmomenten.
Even genieten van patientencontact en werken op de vierkante centimeter.
Inmiddels is COVID een vast deel van mijn werk en ik vrees dat dat voorlopig zo blijft.
Sterkte voor alle collegae en be safe!

Bart

H.B. van den Heuvel
Kapitein ter zee tandarts
Hoofd Geneeskundige en Personele Zorg CZSK.

Eind maart 2020 schreef ik deze gedachte op toen we volledig ingepakt patiënten gingen behandelen:
img-20200406-wa0014

Ingepakt als een maanmannetje doe ik mijn werk
De verpakking schept afstand
Spannend is de onwetendheid van deze afstand
Terwijl ik normaal de verbinding zoek
Het is net als in een ver verleden toen we nog niets wisten over HIV
Volledig tast ik in het duister wat goed is en wat slecht
Wat voor moois komt er uit deze duisternis?
Oude waarden krijgen vast weer zin
Het leven is kwetsbaar en juist daarom zo mooi.

Deze gedachten leven nu bij mij....

Khee Hian Phoa

Corona kroniek
Door Yvonne Buunk-Werkhoven

Een passage in het boek "Geen blad voor de mond... mijn reis naar mijzelf als Moluks-Nederlandse vrouw" dat ik aan het schrijven ben.

"Ik was te jong en begreep weinig van wat er precies aan de hand was, maar ik herinnerde me dat in de wijk Assen-Oost, waar wij woonden veel spannende dingen waren. Papa en mama kozen ervoor om met hun dubbelbloed kinderen buiten de Molukse wijk te wonen. Ook leerden en spraken we thuis geen Maleis. Kennelijk onderschreven zij -evenals u deed- het belang van het integreren in de Nederlandse maatschappij.
Al deze terugblikken dreven boven, terwijl ik met Bram in onze Spaanse finca verblijf. Min of meer noodgedwongen opgesloten in eigen huis tijdens de Corona-crisis. Vanwege een pandemie, waarbij het COVID-19 virus zich wereldwijd verspreidde als zeer besmettelijke ziekte zaten wij –gelukkig samen- 7 weken lockdown thuis. Enkel voor het halen van boodschappen en medicijnen mochten we naar buiten. Rondjes hardlopen deed Bram in de tuin tussen de palmbomen door. Mijn pilates oefeningen deed ik op een matje in de zon aan de rand van het zwembad. Zwemmen was er nog niet bij, want het water was nog veel te koud. Gezellig tuinierden we er samen op los. De heggen werden ‘gecortaard’. Cortar betekent in het Spaans niet anders dan knippen. Soms leek onze manier van praten op gespreksituaties die ik kende van vroeger. De gesprekjes tussen oma en mama, als zij in het Maleis met elkaar spraken. In het voor mij nauwelijks te volgen gesprek, kwamen in hun Maleise verhalen Nederlandse woorden te pas en te onpas voorbij. Op dezelfde wijze pasten Bram en ik enkele Spaanse woorden in verbasterde vorm toe wanneer we met elkaar kletsten. Om de Coronatijd op een zinvolle wijze te doden, snoeide Bram op rigoreuze wijze vele takken, waardoor het uitzicht vanaf het terras grandioos werd. Mijn taak was het aanvegen, harken en onkruid wieden. Dit karweitje herinnerde me aan oma en aan de tijd dat ik haar hielp met tuinieren."

Saludos, Yvonne

Corona kroniek

Contact

Menu

Ons Genootschap